Анна Каренина

қалды. — Я, — деді сөзін сабақтап. — Солай, я. Айтайын дегенім мынау менің. Таңырқамай-ақ қой маған. Сол қалпындамын мен. Бірақ өзге біреу бар бойымда, содан қорқам мен, — ол соны сүйіп, мен сені жек көрмек болсам да, бұрынғымды ұмыта алмағамын. Мен емес ол. Қазір тұла бойым түгел өзіммін. Өлем енді, өлетінімді білемін, содан сұра оны. Қол-аяғым мен саусағымдағы зілгеуірлерді қазір де сезіп жатырмын. Мынау саусақтарым не деген дөкей десеңші! Бірақ ұзамай бәрі де бітеді оның... Кешірім ет сен, мүлде кешір! — Маған керегі жалғыз сол әне. Мен бір сұмдық жан өзім, бірақ

— Түсіне алмайсың сен. Басым төмен қарап, қайдағы бір шыңырауға шырқап бара жатқанымды сезіп отырып-ақ, сақтанбаймын мен. Сақтанар жайым жоқ әрі.

ді Анна.

— Қайта айтайын бірақ: болары болып қойған факт ол. Содан соң келіп, күйеуіңнен өзге адамды сүйген бақытсыздыққа ұшырадың делік. Бақытсыздық ол; бірақ о да болары болып қойған факт. Соны күйеуің де мойындап, кешірген болатын. — Степан