Sevgi – Aşkın En Güzel Çiçeği

İnsanoğlundaki hasta olan her şey sevgi eksikliği yüzündendir. İnsandaki yanlış olan her şey bir yerde sevgiyle ilgilidir. O sevememiştir yahut sevgiyi almayı başaramamıştır. Varlığını paylaşmayı başaramamıştır. Istırap budur. İçerdeki her çeşit karmaşayı yaratan budur.

Sürekli kendisini kötülediği için kendini sevemeyen bir kişi unutma ki başka kimseyi sevemez. Mükemmeliyetçi birisi sadece kendine karşı mükemmeliyetçi değildir, başkalarına karşı da öyledir. Kendisine karşı acımasız olan birisinin başkalarına karşı da acımasız olması kaçınılmazdır. Onun talepleri imkânsızdır.

Önemli olan doğru şeyi yapmak değildir; esas mesele yanlışı doğru şekilde yapmaktır. Ve her mahkûm cezaevinde yanlış şeyi doğru şekilde yapmayı öğrenir.

Yasal zihin her zaman yasayı düşünür, asla sevgiyi değil. Yasal zihin adaleti düşünür ama asla şefkati değil ve şefkatli olmayan adalet asla adil değildir, içinde şefkat olmayan bir adaletin adil olması mümkün değildir ve adaletsiz gibi gözüken bir şefkat bile haksız olamaz. Şefkatin kendi doğası adil olmaktır; adalet şefkati bir gölge gibi takip eder. Ancak şefkat adaleti bir gölge gibi takip etmez çünkü şefkat gerçek olandır. Sevgi gerçek olandır. Gölgen seni takip eder; sen gölgeni takip etmezsin. Gölge önderlik edemez, gölge takip etmek zorundadır.

Sevgi sadece anlayış ve farkındalıkla mümkündür. Sadece diğer kişiyi anlayıp ona saygı duymakla kalmayıp, varlığının da en derindeki özüne varmışsındır. Kendi en derin özünü görerek, diğerindeki en derin özü de görmeye muktedir hale gelmişsindir. Artık diğeri bir beden yahut bir zihin olarak var olmaz; diğeri bir ruh olarak da var olur. Ve ruhlar ayrı değildir; iki ruh buluştuğunda bir olurlar. Sevgi aşkın en yüksek halidir.

Sevgi seni bir nilüfer yapar.

Sevgi senin başkalarına verdiğin bir şey değildir; o sadece güneşi engellememektir.

Bunun özünü anlamaya çalış: O sadece Tanrısallığı engellememektir. O ilahi olanın aracı haline gelmektir, o sadece ilahi olanın senin aracılığınla akmasına izin vermektir. Sen boş bir bambu olursun ve ilahi olan senin içinden geçer. Sadece içi boş bir bambu bir flüt haline gelebilir çünkü sadece içi boş bir bambu bir şarkının kendi içinden akıp gitmesine izin verebilir.

yüzden ben, dindar insan doğası gereği dahildir, adanmıştır; hayata kendini adamıştır diyorum. O ağlayıp gözyaşı dökmeyecektir. Duygusal insan bazen sevgi dolu bir insanmış gibi gelebilir. Bu seni yanıltmasın; duygusal insanın bir faydası yoktur. Aslında o daha çok karmaşa yaratacaktır. Onun hiçbir yararı olmayacaktır, o daha çok kafa karışıklığı yaratacaktır. Bir faydası olmaktansa o bir şeyleri engelleyecektir.

Sevgi dolu insan keskindir. Gözyaşları olmadan, duygular olmadan, o basitçe eyleme geçer. O soğuk değildir ama sıcak da değildir. O basitçe ılıktır ve serindir. Sevgi dolu insanın paradoksu budur. O sevecen olduğu için ılıktır ve aynı zamanda serinliğini de korur. Onun serinliği asla kaybolmaz; her ne olursa olsun o serin kalır ve bu serinliğin içerisinden eyleme geçer. Ve o serin kaldığı için yardımcı olur.

Diğerleriyle sadece sahip olduğun bir şeyi paylaşabilirsin. Eğer ıstırap içerisindeysen, ıstırabını paylaşacaksın.