Оралхан Бокей. Мен сізден коркамын

Ақ апа. Ойдың түбіне кім жеткен...

Тасжан. Тіпті, қанша ойлауымды тоқтатайын десем де, миымнан қуып шығара алмаймын, тәттіге үйренген шыбын секілді, ызын етіп ұшады да, жапырлап қайта қонады.

«Дүниеге шалқар көл, замана соққан жел, алдыңғы толқын — ағалар, соңғы толқын — інілер, кезекпенен өлілер, баяғыдай көрінер»,

қатынасады.

БІРІНШІ БӨЛІМ