Bayan Dalloway

Ne güneşin ateşinden kork bundan böyle,
Ne de kara kışın hiddetinden.

Mühim olan tek bir şey vardı; Clarissa’nın yaşamında gevezeliklerle kuşatılan, çirkinleştirilen, ört pas edilen, her gün ahlaksızlıkların, yalan dolanların ve boş lakırdıların içinde kaybolan bir şey. Bu genç adam bu şeyi muhafaza edebilmişti. Ölüm, bir karşı koyuştu bu, ölüm bir iletişim kurma çabasıydı, insanlar, esrarengiz bir biçimde onlardan kaçan o öze ulaşamayacaklarını hissediyorlardı; yakınlık uzaklaşıyor, coşkular sönüyordu, yalnızlaşıyordu insan. Ölümde bir kucaklaşma vardı.

bilgiye giden yol acıdan ve insan nefsinden geçer, demişti Bay Whittaker. “İnsan nefsinden,” diye mırıldandı Bayan Kilman, insan nefsinden.

insanın diğer bütün tutkularından daha baskın olan kıskançlık.

Peter’in tanıdığı en kuşkucu insanlardan birinin Clarissa olması ne tuhaftı (onu açıklamak için bir teori kurmuştu Peter; bazı yönlerden içi dışı bir, bazı yönlerden anlaşılmaz biriydi Clarissa)

var ki yaptıklarımın yarısını sadece gerekli olduğu için değil, aynı zamanda insanların belli bir şeyi düşünmelerini sağlamak adına yapıyorum, diye düşündü karşıya geçmeyi beklerken, oysa bunun büyük budalalık olduğunun kendisi de farkındaydı

Ne var ki yaptıklarımın yarısını sadece gerekli olduğu için değil, aynı zamanda insanların belli bir şeyi düşünmelerini sağlamak adına yapıyorum, diye düşündü karşıya geçmeyi beklerken, oysa bunun büyük budalalık olduğunun kendisi de farkındaydı

Dünyanın bu ilerlemiş yaşı, herkesin, bütün erkeklerin ve kadınların içinde bir gözyaşı pınarını besliyordu. Gözyaşları ve hüzün; cesaret ve tahammül; dimdik ve metanetli bir duruş…

ölümün zaten her şeye son vereceğini düşünmek teselli olur muydu?

Ne güneşin ateşinden kork bundan böyle,

Ne de kara kışın hiddetinden.