Jacques Perk

omdat zij eeuwige wetten ontdekt, neemt reusachtige vormen aan en het hoogste punt van menschelijke kennis zal wel wezen zijne gevoelens te kunnen bowijzen, te zeggen waaruit ze voortvloeien, waarom ze bestaan en waartoe ze zoo al kunnen dienen en moeten dienen. Dat alle zaken zijn, zooals ze zijn is de wil van eene leidende macht, die met oneindige wijsheid handelt. Het is eene opheffing tot haar, die de Godheid toestaat aan den mensch, door de wetenschap; het is een toestaan van het indringen in de Goddelijke wijsheid, in het doel, dat de Godheid gehad heeft met alles, 't Is meer en meer voldoen aan een der zijden van het menschelijk wezen, zijner ziel, van datgeen wat uitblinkt

geen mensch hield.
De lachers zijn dat niet gewoon; over iets gewoons lacht men ook niet.
Daarom durf ik te zeggen, dat, ofschoon men door juiste oordeelvellingen, door logiesch verband van oorzaken en gevolgen, niet kan betoogen dat men bestaat, iedereen nochtans weet dat hij is, bewustzijn heeft van zichzelven.
Mijne zelfkennis nu reikt ver genoeg om te weten, dat ik redeneer bij al wat ik doe en oordeel en besluit. Heel dikwijls evenwel staat het mij niet duidelijk voor, wat ik dan denk of gevoel.
Iets in mij, eene stem, als ge het zoo noemen wilt, leidt mij. Die stem noem ik het geweten en ik ben overtuigd, dat het geweten alles weet, wat goed is voor ons zedelijk en lichamelijk