Жарқын жұлдыздар. ІІ

Ибраһимді» «Ыбырай» демей, «Абай» деп алғаш атаушы,

бір жылдың я бір ұрпақтың ғана міндеті емес, коп жылдардың, көп ұрпақтардың міндеті.

», «Күз», «Қыс», «Аңшылық» деген өлеңдерді Кәкітай еш бөлімге қоспай жеке берген де, Абайдың аударма өлеңдерін Кәкітай «Перевод» деген бөлімге сыйғызған.

Кәкітай жинақты: «Халық туралы», «Өлең туралы», «Өзі туралы», «Ғашықтық туралы», «Ой туралы», «Насихат туралы», «Замандастар туралы» деген бөлімдерге бөліп, тақырып жағынан ыңғайлас өлеңдерді

Махмудта қалған Абайдың қолжазбаларын әкем қарап отырса, Абай өлеңмен түгел аударған Лермонтовтың «Вадим» деген әңгімесінің бастапқы екі-үш қана қағазы сақталыпты. «Өзгесі қайда?» деген әкемнің сұрауына, Махмуд күйбеңдеп жауап бермей отырды да, қазбалап қоймаған соң: «Жыртып тастап еді»,— деп Құтыш атты тентек баласын көрсетті. Бұл қылыққа әкем қатты ренжіді де: «Абайдан көрген жақсылығың көп е

Мүрсейітке жаздыртады. Себебі, біріншіден, Мүрсейіттің қолжазбасы анық және көркем болады, екіншіден, жыртылған я бас-аяғы жоқ қолжазбалардың жоғалған сөздерінің көбін Мүрсейіт жатқа біледі.

Абай өзінің, қолжазбаларын Махмуд деген молдаға, өз баласы Мекайылға, әйелі Еркежанның інісі Сүлейменге сақтатады екен.