Bir Aşka Kaç Yalan Sığar

Burada bütün izlerin ömrü, bir rüzgara bakar.

Peki ya aldatmak ne? Beni aldattı diye şimdi ben aldatılmış mı oluyorum yani? Ne alaka? Onun yaşadığı şeyin ucu bana niye dokunsun ki? Sadakat tek kişilik bir kavramken, aldatma neden iki kişilik? Aldatan varsa aldatılan da oluyor ama biri sadıksa, karşısındakinin de sadık olması gerekmiyor. Kavram karmaşası var bu konuda.

Aslında isteğim bu değil, yani beni aldatmanın aptallık olduğunu anlamasını isterim o ayrı da, asıl isteğim bambaşka. Ben onun anılarında derin bir yara olarak kalmak istiyorum. Hiç kapanmayan yarası olmak

istiyorum. Onu terk edip gittiğim günden başlayarak ömür boyu sürecek keşkesi olmak istiyorum. Ve o bunu hak etti.

Burada pek çok eziyet çekmiş olsam da yine de bana çok şey kattığı kesin. Bir ortamda ağırlığının olabilmesi için, yaşanmışlıklarının fazla olması gerektiğini öğrendim. Kıdem denilen şeyin gökten zembille inmediğini, kazanıldığını öğrendim, az şey mi?

Yeşil gözleri bir damla yaşla mavi sonsuzluğa takılı kalakaldı...

Bırakılanlar ne denli bırakılası olsa da,
münasebetsiz bir hüzünle usulca çekilir kapı.
Kimseye ‘hoşçakal’ demeden...

Umut çamurda parlıyor. . İnsan yanlış anlıyor.

Gitmek tedirginliği kaldırmaz.
Ya düş yollara git, ya otur oturduğun yerde hiçbir yere gitme.
Anlamıyor musun, belkiyle yola çıkılmaz.

“Günün bu saatlerini ben hiç sevmiyorum Bora... Bir şeylerin bitişi gibi... Yalnızlık

gibi ... Sensizlik gibi...”

Kimsin sen? Bir yol ya da bir sır olabilirsin.
Bir ses ama çığlık, ama fısıltı. Belki bir suçlu...