Ләйлә-Мәжнүн

«Ғашығым, жанға өлшеген, Ләйлә, жаным,
Белгілі бір сен үшін зарлағаным.
Егер де өзін сүйіп тиген болсаң,
Қайырлы, құтты болсын жар тапқанын.

«Жылы жел ғашығымның лебіндейсің,
Сен мені не білесің, не білмейсің.
Желменен сыбырласқан жапырақтар,
Шын ғашық болсаң неге егілмейсің.
Түн болса дымқылдықпен буланасың,
Өтірік ғ ашықпын деп қуланасың.
Қан ағыз ғашық болсаң жас орнына,
Егіліп жыламайсың сұрланасың.
Жел, сен де ғашықпын деп дау қыласың,
Кейде де күннен жаңбыр жауғызасың.
Жасылдың жерге біткен бәрі жарың,
Көңілді әркімге бір ауғызасың.
Кейде сен жапырақты үн қыласың,
Аямай қызыл гүлді сындырасың.
Соғасың кейде жұмсақ, кейде қатты,
Қу болып кімнің көңілін тындырасың».

Қарағым мен сенікі, сен менікі,

Орайсыз құры үміт қой өзгенікі.

Алланың бекіткені бұзыла ма,

Бұза ма Құдай ісін бәңдеңікі.

Тағдырда не жазылды көрейік те,

Көңілді бір Аллаға берейік те.

Көз бұрмай, көңіл бұрмай, мінез болмай,

Шын ғашық бетімізбен өлейік те.