Sümeyye Koç – Hercai

Kadınlar hep susturulurdu. Bazen zorla, bazen mecbur bırakılarak. Kadın olmak hep zordu. Ağzını kanatan onca sözcüğü dilediğin gibi haykıramazsın, eğer kadınsan. Acını bile sessiz yaşarsın. Aman, kimse duymasın.

“Allah hiç kimseyi, senin gibi bir adamın eline de, aşkına da düşürmesin!”

Gözleri ardından ıslak ıslak bakarken de son kez konuştu Gönül. “Hoşça kal sevdam!”

İnsan yorulunca, canını sıkan düğümleri çözmek yerine, ipi kökünden kesiyor.

Bu dünyada bir umut öldürürdü insanı. Bir de, vicdan yarası

Bazen anılardan kopup gelen ufak bir parça, hiç olmayacak bir anda gelip gözlerinin önüne dikilirdi insanın. Geçmişin, kabuk bağlayan izlerini hatırlatmak istercesine. Hiç iyileşmemiş bir yarayı yeniden kanatır, ruhu derinden sarsardı. Yalnızlığı ömrüne ezber etmiş bir çocuk, ne kadar büyürse büyüsün, hâlâ çocuk kalırdı. Sadece büyüdüğüne inanır ama aslında kendisini kandırırdı.

O artık, mahzun bir nefreti onuruyla taşıyabilecek kadar yaralı bir kadındı.