Ruh Adam

- Selim Beg, dedi. Siz askerlerle bizim doktor adayi kizlarimiz meslektas sayilirsiniz. Küçük bir farkiniz var. Siz insanlari açik havada öldürürsünüz, onlar da dam altinda öldürür. Onlar da, siz de öldürdügünüz insanlardan sorumlu olmazsiniz

- Sevginin niçini olmaz ki efendim… Düsünsem belki makul bir sebep bulabilirim. Fakat bu hakiki sebep olmaz. Çünkü biz önce severiz. Sonra sevdigimiz seyin güzel taraflarini bulmaya çalisiriz. Bu da hodbinligimizden dogar efendim

Iki damla yasi büyük bir cehitle gözlerine içirerek

Düşmek bir şey değildir. Kalkamamak, düşkün kalmak korkunçtur.

insanlar suç işlemek, vuruşmak ve ölmek üzere doğarlar.

Sevmek, kan bayramından sonra zafer kazananların hakkıdır.

Milletler yasalarla insan olur, yasalarla yaşar.

Ruhun mu ateş, yoksa o gözler mi alevden? Bilmem, bu yanardağ ne biçim korla tutuştu? Pervane olan, kendini gizler mi alevden?

Sen istedin, ondan bu gönül zorla tutuştu...

Gün senden ışık alsa da bir renge bürünse; Ay secde edip çehrene, yerlerde sürünse; Her şey silinip kayboluyorken nazarımdan, Yalnız o yeşil gözlerinin nuru görünse...

Ey sen ki, kül ettin beni onmaz yakışınla, Ey sen ki, gönüller tutuşur her bakışınla!... Hançer gibi keskin ve çiçekler gibi ince, Çehren bana uğrunda ölüm hazzı verince,

Gönlümdeki azgın devi rüzgârlara attım; Gözlerle günah işlemenin zevkini tattım. Gözler ki, birer parçasıdır senden İlah'ın, Gözler ki, senin en katı zulmün ve silahın,

Vur şanlı silahınla, gönül mülkü düzelsin; Sen öldürüyorken de, vururken de güzelsin! Bir başka füsun fışkırıyor sanki yüzünden, Bir yüz ki, yapılmış dişi kaplanla hüzünden...

Hasret sana ey yirmi yılın taze baharı, Vaslınla da dinmez yine bağrımdaki ağrı. Dinmez! Gönülün, tapmanın, aşkın sesidir bu! Dinmez! Ebedi özleyişin bestesidir bu!

Hasret çekerek uğruna ölmek kolaydı, Görmek seni ukbadan eğer mümkün olaydı. Dünyayı boğup mahşere döndürse denizler, Tek bendeki volkanları söndürse denizler...

Hala yaşıyor gizlenerek ruhuma "Kaabil", İmkânı bulunsaydı, bütün ömre mukabil Sırretmeye elden seni, bir perde olurdum. Toprak gibi her çiğnediğin yerde olurdum.

Mehtaplı yüzün Tanrı'yı kıskandırıyordu^ En hisli şiirden de örülmez bu güzellik.

Yaklaşması güç, senden uzaklaşması zordur; Kalbin işidir, gözle görülmez bu güzellik!

Hayat böyleydi. Rüzgârlar bir ağacın yaprağını uzaklardaki bir suya nasıl atıyor ve yaprak hiç de kendisine yakışmayan bir çevrede nasıl dönüp çarparak kayboluyorsa,

Gözlerle günâh işlemenin zevkini tattım.