Әбдіжәмил Нұрпейісов

шіркін қажығанда тән ғана тоза ма десе, жады да ит жыртқан қара терідей ырым-жырым бола ма, қалай?

Өткен күннің қайта тіріліп жатқан елестері ызалы аш иттей, қасақана көкірегіңе жармасып, ащы тырнақпен аямай осып-осып алады.

Бір кезде өздері қонған, түстенген үйлердің орнында қазір ошақтан от өшіп, опыр-топыр құлаған үйінділер жатыр.

Сонда, бақыт соқыр ма, әлде бақытты соқыр ма?

Сонда, бақыт соқыр ма, әлде бақытты соқыр ма?

Сонда, бақыт соқыр ма, әлде бақытты соқыр ма?

Сонда, бақыт соқыр ма, әлде бақытты соқыр ма?

Сонда, бақыт соқыр ма, әлде бақытты соқыр ма?

Сонда, бақыт соқыр ма, әлде бақытты соқыр ма? Құс қонарында тұғыр таңдамаса, бақыт шіркін де жер басқан жұмыр басты пенденің бас-аяғына қарап жатпай, көңілі түссе, жаманға да қона салады дейді ғой. Сонда... Сол шіркін, түптің түбінде жақсы мен жаманды да теңестіріп, бақытты пендесін қаласа, бала ғып та, дана ғып та жіберетін құдіретіне сенетіні ме? Бақытты кезде сен дана болдың ба, жоқ па, ол арасын білмесең де, ал бала болғаның анық. Және соқыр болғаның да анық. Сонда бір басқа сыйған сәбилік пен сұңғыла даналықтың түпкі тегі түк көрмейтін соқыр болғаны ма? Солай болған ма, әй?!

Тіріле сала ана бауырына жармасқан ашқарақ күшіктей өріп кеткен ой бұны талап жатыр, талап жатыр. Бұл да қабақ шытқан жоқ. Бұл қайта: "Талаңдар. Түгін қалдырмай түтіп жеңдер",– деп әлгі өріп кеткен ашқарақ ойлар тұла бойындағы тамырларды жанын шығара солқылдатып сора түскенін қалап тұрғандай.