Мұқан Иманжанов

Білім — өмір. Ал, өмір сарқылмас дария

Умей отдавать свою душу,

Умей свою душу хранить.

Небәрі бірер секундтің ішінде болған бұл үнсіз құбылыстарға Жақыпбек сын көзімен қараса, ал Күдері тіпті бұл жайларды аңғарған да жоқ.

— Көздің қасиеті де, осалдығы да сол сыр жасыра білмейтіндігінде ғой.

Көздің қасиеті де, осалдығы да сол сыр жасыра білмейтіндігінде ғой

Тәкаппар болған жақсы. Ал, бірақ, жалған намыстың сойылын соққан қайсарлық ешбір пайда бермейді, інім.

Әр бала бірін-бірі қайталамас қандай дара болса, омы тәрбиелеу жолында тап болған әрбір

көңілсіз оқиғада да сондай ерекше сыр жататынын білмейсіз бе!.. Біріне-бірі үйлесетін адам жүрегінің кілтін тауып, қолда ұстаудан қиын өнер бар деп білмеймін мен. Ал, қиынның қыры да, сыры да көп

Біз балаға бала деп қараймыз да, артынан өзіміз соның зардабын тартамыз. Рас, бала — сөз жоқ, бала. Оның өз бойына тән жақсылы-жаманды қасиеті бар. Бұл даусыз. Бірақ, «мен үлкенмін, ақылдымын, сен кішісің — ақылсызсың» деген ұғыммен өзің тым биікке қойып, көпті көргендікке салыппын, шәкірттерді өнермен алам, ақылгөй сөзіме еліктіріп, өз соңымнан ертемін деп үміттену алдамыш ой, ағат ниет екенін аңғара бермейміз.

Бұл не деген парықсыз жан? Қинала толғанбай, ыстығына күйіп, суығына тоңбай, алдына биік мақсат коймай, қалайша бүйтіп қызмет істеуге болады? Түсінбеймін!» деп ойлады Жақыпбек