Оралхан Бокей. Мен сізден коркамын

Ақ апа. Ойдың түбіне кім жеткен...

Тасжан. Тіпті, қанша ойлауымды тоқтатайын десем де, миымнан қуып шығара алмаймын, тәттіге үйренген шыбын секілді, ызын етіп ұшады да, жапырлап қайта қонады.

«Дүниеге шалқар көл, замана соққан жел, алдыңғы толқын — ағалар, соңғы толқын — інілер, кезекпенен өлілер, баяғыдай көрінер»,

қатынасады.

БІРІНШІ БӨЛІМ

Артық ой, ол да бір артық ішкен арақ секілді, құсып тастамасаң, запыранға айналады, жүрегіңнің түбіне шөгіп жатып алса, құсадан өлесің

Өлу үшін туатындарыңды неге ғана ұқпай, қырқысады екенсіңдер, адамзат...