Қалың мал

тастар. Малға қызын кім бермеуші еді!..»—деп байдың көңілін көтерісіп жүрді.
Бірер айға дейін, бата қыла келген адамның көптігі, даудамасымен Тұрлықұл байға бәйбішесінің қайтқаны да білінбей жүрді.
Бір күні бай ертеңгі шайдан кейін, үйде бөтен адам болмағасын, шаруаға кез салайын деп, алдымен қонақ үйіне кірді. Ол үйдегі төсек-орын бет келген жерде шашылып жатыр, қызметкерлерінің де киімдері сол үйде, пеш үстінде су болған байпақ, шұлғаулар жаюлы тұр екен. Бұдан шығып шөбінің ішіне барса, онда арық жабағылар тұратын жұмсақ шөбінде толып тұрған сиыр, сиыр шарбағында аттар сықырлап жүр. Аттар тұратын шөбінде қой қаптап жүр. Бұларды көргеннен кейін бай үйге таман келе жатып, шошаласына бір иттің кіріп, шығып жүргенін көрді. Өзінің қызметіндегі бір баладан: «Аманжол қайда кеткен?» — деп сұрады.
— Аманжол Атекем ауылына, шілделікке кеткен.
— Шілделік кімдікі екен?
— Байқадамны

«Қатын өлді — қамшының сабы сынды», «Байдың қатыны өлсе төсегі жаңғырар, жарлының қатыны өлсе, басы қаңғырар»

«Есік көргенді алма, бесік кергенді ал»

— Апа, осы адам өз баласын кемшілік, қоршылыққа қалай қияды екен?

— Рас, қалқам, қазақтың қызды «жат жұрттыққа жаратылған бала» дейтіні бар ғой. Кім болса, соған, тек мал берсе бере салады, сондықтан ғой қыз байғұстың: «Бар ма екен ата-анадан бауыры қатты, баласын әлпештеген малға сатты...» деп өлең айтып жылайтыны.

«Есік көргенді алма, бесік кергенді ал»

Ғайшажан, жылама, шырағым! Мұндай іс әркімде де болатын, бір қате болған шығар, ештеме етпес, қой, шырағым! — деп жұбатқан болып еді,— бұған да болмады.

сабаны пісе бер, тұр

«Ант аумай, ат шаппас» деген, бір тентек үші

адасқан деген жігітті қараңғы тұман адастырады

«Жазғы аттың майын жаудан аяма»