Kırık Kanatlar

Modern uygarlıklar kadını biraz daha akıllı hale getirirken, erkeğin açgözlülüğü yüzünden daha çok acı çekmesine sebep oldu. Dünün kadını mutlu bir ev kadınıydı; ama bugünün kadını zavallı bir efendi. Eskiden aydınlıkta gözü kapalı yürürken şimdi gözleri açık zifiri karanlıkta ilerlemeye çalışıyor. O zamanlar cahilliğiyle güzel, basitliğiyle erdemli, zayıflığıyla güçlüydü. Oysa bugün becerikliliğinden dolayı çirkin, bilgisinden dolayı kalpsiz ve yüzeysel görülüyor. Güzelliğin ve bilginin, becerikliliğin ve erdemin, bedenin zayıflığıyla ruhun gücünün bir kadında yeniden birleşeceği günleri görebilecek miyiz acaba?

İnsanoğlunun dudaklarına en çok yakışan sözcüktür “anne”! En güzel seslenişse, “annem!”dir. Bu, kalbin derinliklerinden gelen, tatlı, nazik, sevgi ve umut dolu bir sözcüktür. Anne her şeydir. Kederli anlarımızda teselli, yokluk içinde umut, zayıf anımızda kuvvettir. O sevginin, merhametin, sempatinin ve bağışlayıcılığın kaynağıdır. Annesini kaybeden, onu kötülüklerden koruyan ve kutsayan tertemiz bir ruhu da kaybeder.
Doğadaki her şey anneyi işaret eder. Güneş dünyanın annesidir, ona hayat verir, onu besler. Gece olup dünya uykuya dalıncaya, kuşlar ve dereler şarkılarını bitirinceye kadar onu asla terk etmez. Dünya da ağaçların ve çiçeklerin anasıdır. Onları doğurur, besler ve büyütür. Sonra bu ağaçlar ve çiçekler, kendi meyvelerinin ve tohumlarının anası olurlar. Ve bütün varlıkların esası olan anne, güzellik ve sevgi dolu ebedi bir ruhtur.