Bir Kadının Yaşamından 24 Saat ve Bir Yüreğin Ölümü

Acılaşmış dudaklarında yavaş yavaş bir gülümseme belirdi. Küçücük bir gülümseme, kapalı ağzın çoktandır unuttuğu küçücük bir gülümseme.

Kişinin kendini tanımaya başlaması aslında kendini savunmaya başlamasıdır ve bu, çoğu zaman beyhude bir savunmadır.

Bugün gibi hatırlıyorum, kalp atışlarım durmuştu, nefesimi tuttum, sanki böylece hayatımı ve bilincimi söndürebilirmişim gibi, her şeyi kavrayan ancak anlamayan bu berrak, korkunç derecede berrak bilincimi.

Fakat şimdi geçmişteki her şeyi acımasızca ve olduğu gibi, içimdeki yabancı bir şeyi çekip çıkarmak istercesine kendimi zorladığım, sizin tanıklığınızın da, utanç verici bir duyguyu korkakça saklamama izin vermeyeceğini bildiğim şu an her şey benim için çok net:

Böyle ayağa kalkan biri otele, meyhaneye, kadına ya da hayat olan herhangi bir yere değil, ölüme giderdi ancak. Bu Cehennem gibi salonda en duygusuz insan bile, bu adamın herhangi bir yerde bir evi, bankada parası ya da sığınabileceği akrabaları olmadığını, tam aksine son parasıyla, hatta hayatıyla kumar oynadığını, şimdi ise sendeleye sendeleye başka bir yere, fakat kesinlikle bu yaşamın dışındaki bir yere gittiğini anlardı.

Hiçbir şey yaşamayan biri için başkalarının tutkulu huzursuzluğu, tıpkı tiyatro ya da müzik gibi, sinirleri harekete geçiren bir şey olabilir yine de.

“Bu nedenle sıklıkla kasinoya gidiyordum. Başka insanların yüzünde mutluluğun ya da sarsıntının izlerini görmek, içinde korkunç bir hareketsizlik olan benim için cezbediciydi.

Mezarlığın çıkışında adamı tanıyan dilenciler etrafını sardı. Adam bozuklukları ve kâğıt paralarının hepsini ceplerinden boşaltıp vermişti ki, yüzü kırış kırış yaşlı bir kadın gelip yalvardı. Şaşkın adam tüm ceplerini yokladı, ama hiçbir şey bulamadı, sadece parmağında yabancı ve ağır bir şeyin varlığını hissetti: Altın nikâh yüzüğüydü bu, birden bir anısı canlandı, hızla yüzüğü parmağından çıkarıp şaşkın bakışları altında kadına verdi.

Böylece adam tamamen yoksul, tamamen boşalmış ve yapayalnız, bıçak altına yattı.

Artık ölmüş olan yüreği sızlamıyordu, fakat bedeninin içinde kara bir solucan içini kemiriyor, etini didik didik parçalıyordu.

Burada yarı boş, sözcüklerin yabancı ve karanlık bir şekilde, çevresinde uğuldadığı bu mekânda kendisi ile baş başa kalabiliyordu, huzur gibi bir şey, karışıklığının üzerini örtüyor ve karanlıkta yüreğine sesleniyordu; fakat ölen birinin arkasından dua okunduğunda, ölenin akrabalarının, çocuklarının, arkadaşlarının onun için Tanrı’dan rahmet dilediklerini gördüğünde gözleri nemleniyordu bazen; o son kişiydi, biliyordu. Hiç kimse onun arkasından dua okumayacaktı.