Дзеці Аліндаркі

Бацька застаўся сам-насам са сваімі падшыўкамі, шафай, старой пішучай машынкай у куце і пляшывым сталом, на якім стаяла бутэлька “Масандры” і кубак з надпісам “Москва навсегда”. Падарунак рэдакцыі ад расейскіх калегаў.

всегда тебе говорил, что главное голос. А лицо... В этой стране не осталось красивых мужчин, поверь мне. Это Беларусь, блядь”.

Людзі адтуль, дзе вуліцы да сёньня называюць імёнамі забойцаў, дзе гадуюць помнікі, быццам кветкі, дзе пішуць кірыліцай і кіруюцца ў жыцьці не законам, а законамі жанру.

Раніцай Лёся ішла па намазаным смугою лесе, торгаючы рукамі, як марыянэтка — каб сагрэцца. Мала хто ведае, думала яна, што марыянэтка — гэта ад імя адной дзяўчынкі, якая жыла вельмі даўно, у зусім іншай краіне, адкуль бліжэй да Брэмэну, чым да лягеру з сонейкам над брамаю. Марыянэтка — гэта такая маленькая Мары-Анэта. Дзяўчынка, да рук якой прывязалі вяровачкі і торгаюць за іх, торгаюць, а яна робіць усё, што скажуць

Таму яны падышлі бліжэй і прачыталі яшчэ раз, і прачыталі зноў — а на ўказальніку, што так упэўнена паказваў напрамак, было ўсяго два, але затое вельмі важныя словы, напісаныя крывымі літарамі белай фарбай:
“У Бремин”.

хто іхныя дзеці?”
“Яліны, яліны, — прабурчэў Лёччык. — Калі сабраць яловыя шышкі, яліна табе слова ня скажа. А вось калі жолуд падняць, дуб адразу як зірне — мароз па скуры...”
Луг скончыўся, Лёся і

Як ты мяркуеш, вось у лесе дрэвы ведаюць, што яны — сям’я?”
Лёччык узьняў вочы ўгару і трохі падумаў.
“Некаторыя, мабыць, ведаюць, — сказаў ён смурным голасам. — А некаторыя не. Мне здаецца, што дубы ведаюць. Яны нават клапоцяцца пра сваіх. А вось бярозы — дурныя. І легкадумныя”.

Каця...”
Каця паклала гэты ключ сабе ў рот. Каця смактала гэты халодны ключ, і тое, што ён чуў, было ўсяго толькі звонам ключа, які стукаў аб яе дзівосныя маладыя зубы.

Ён адшукаў “Безуміе” у сваім тэлефоне — і Шнітке безь пярэчаньняў зайграў у гэтым безнадзейным пакоі.

я толькі ня верыў. У адраджэньне і малінавае дражэ, у сяброўства і сям’ю, у мову і ў каву, у рэвалюцыю і люстрацыю, у Зянона і Плятона, у літаратуру і Тураўскае евангельле... Ісьціна нагнала мяне так позна. Яна прызначыла мне тут, у гэтай богам забытай гасьцініцы, у горадзе, пра які ня ведае ніхто, апрача яго жыхароў”.