Қылау

«...Шіркін, адам өлмейтін болса. Әйтпесе, не ол... туасың, өмір сүресің, күндердің күнінде өлесің де қаласың, ал сонан кейін... сонан кейінгісін тіпті ойлағың да келмейді-ау, қандай қорқынышты. Жарық дүниені мүлдем... қайтып көрмейсің. Бар болсаң да мүлдем тып-типыл жоқ боласың... Қорқынышты-ақ...»

зираттың ішіндегілер тегіс сыртқа шығып, тізіліп қарап отыр-ау деген шәлкес ой келді. Әрине, бұл оларды көре алмайды, ал олар мұны көріп отыр. Сатай кішкентай күнінде кәрі әжесінен көзге көрінбей жүретін аруақтар жайлы көп ертегі естіген-ді

ақшулан болады... Ашыққанда жол торып, өстіп шоқиып отырады. Зәресі ұшқан Сатай алды-артына алақтай бастады. Жан көрінбейді, тысыр еткен