The vampire Diaries – Stefans dagboeken 1 – Oorsprong

had geleerd dat een man die de waarheid zocht en vocht tegen bedrog, niets anders in zijn leven nodig had

blond haar en bruine ogen. In iedere herinnering die ik van haar had, droeg ze een bruine jurk. Ze was nooit vrolijk en opgewekt geweest zoals Clementine Haverford, of flirterig en speels zoals Amelia Hawke, of slim en ondeugend zoals Sarah Brennan. Ze was slechts een schim op de achtergrond die zich er tevreden mee stelde aan onze kinderavonturen mee te doen zonder ooit zelf het voortouw te nemen.

‘Ja. Rosalyn Cartwright.’ Vader schonk me een van zijn zeldzame glimlachen. Zijn mondhoeken gingen hierbij nauwelijks omhoog en als je niet beter wist zou je denken dat hij alleen maar spottend grijnsde. ‘Haar vader en ik hebben met elkaar gesproken en het lijkt een ideale verbintenis. Ze is altijd erg dol op je geweest, Stefan.’

‘Ik weet niet of Rosalyn Cartwright en ik wel bij elkaar passen,’ mompelde ik. Ik had het gevoel dat de

Ik weet het,’ zei ik, met een gevoel alsof ik hem had teleurgesteld.

‘Er is een tijd en een plek om plezier te maken met paarden. Maar er komt een moment dat een jongen moet stoppen met spelen en een man moet worden

‘Vecht er niet tegen.’ Ik duwde tegen zijn rug, zodat zijn lippen slechts enkele centimeters van het bloed waren verwijderd, en hield hem daar. Ik voelde hem diep ademhalen, en ik wist dat zijn kracht zich al herstelde, alleen maar door het rijke rood, de mogelijkheid van het bloed te zien. ‘Het is nu alleen nog wij. Voor altijd. Broers. Er zullen andere Katherines zijn, altijd, tot in de eeuwigheid. Zoals wij zijn kunnen we de hele wereld aan.’ Ik stopte en volgde Damons blik naar Alice’ nek. Toen dook hij naar voren en nam een lange teug.

Ze was nog niet dood, maar ik wist dat dat niet lang meer zou duren.

‘Vader, drink van me. Ik kan u redden!’ zei ik dringend. Ik boog me over hem heen, trok hem omhoog en zette hem met zijn rug tegen de muur. Ik bracht mijn pols naar mijn mond en beet met mijn nieuwe, messcherpe tanden met gemak de huid open. Ik kromp even ineen van pijn, maar toen hield ik de wond naar vader toe. Die week achteruit, terwijl het bloed uit zijn buik bleef stromen.
‘Ik kan u helpen. Als u dit bloed drinkt, zal het uw wonden genezen. Alstublieft?’ smeekte ik terwijl ik hem in de ogen keek.
‘Ik sterf nog liever,’ verklaarde hij. Een ogenblik later zakten zijn ogen trillend dicht en hij gleed terug op de grond terwijl zich om zijn lichaam een plas bloed vormde. Ik legde mijn hand op zijn borst en voelde hoe zijn hart steeds langzamer begon te kloppen en uiteindelijk stopte.

binnen dat ooit van mij was geweest.

Vaarwel, broer,’ fluisterde ik.

Ik stond op en onmiddellijk werd ik getroffen door de explosieve, doordringende, kwellende pijn van een kogel die mijn lichaam binnendrong. Ik voelde mijn borst uiteenspatten en de koele nachtlucht langs mijn lichaam strijken terwijl ik achteroverviel, boven op mijn broer. Ik opende mijn ogen en keek op naar de maan. Toen werd alles langzaam zwart.

Sinds moeders dood had ik hem niet meer zien huilen.