Апантаны

Буду бачыць свае сны я.

(3 перасцярогай.)

Бо той агонь нябесны, што Бог спасылае, Якім свае людское племя сагравае,

Тут менш пячэ, не так шкадлівы,

(паказвае на сэрца)

Як той, які на бліжніх мае ўплывы.

(Малы перапынак.)

А як мяне наведаць госць лясны захоча, Мядзведзь або пантэра, што п’е кроў ахвоча, Скажу ім ветліва, прыгожа,

Што кожны з іх тут сесці можа,

I сам між імі сяду,

I павядзём супольную

Сябры
Тэатр уяўляе пакой — з правага боку гледачоў стол, застаўлены бутэлькамі, некалькі крэслаў у беспарадку. Пасярод задняй заслоны ўваходныя дзверы. Эдмунд з келіхам у атачэнні Віктара, Карла і Зыгмунта, якія так-сама трымаюць келіхі, пяе, а ўсе прысутныя хорам паўтараюць апошнюю
страфу.
Спеў
Эдмунд
Гэй, браты! асушым чашы,
Я дам прыклад,— за здароўе!
Бо жыццё ж каротка наша,
Дык гуляй да безгалоўяі
Вось напітак
Нам на ўжытак!
Ён сум з намі раздзяляе
I душу развесяляе.
Як бяда ка мне надыдзе
I тугі нагоніць хмару
Або ўласнасць вырве злыдзень,
Не гарую, ўзяўшы чару.
Вось напітак
Нам на ўжытак!
Ён сум з намі раздзяляе
I душу развесяляе.
(Паціскаючы за рукі Віктара і Зыгмунта, гаворыць.)
О, браты! як з вамі мне сягоння міла,
Кожная хвіліна сэрца акрыліла!
(Выступаючы наперад сцэны, працягвае з пачуццём.)
Калі мне продкаў цноты дараваны,
Чаму ж не даў ты, Божа ўмілаваны,
Каб так гасцей прыняць, як я тут рад ім,
Цудоўным балем, шчодрым і багатым.
Але вядома, што нікчэмныя металы
Ў пісьменніка кішэнях — госць нясталы.
I як убогай хаткі
Для вас адкрыты дзверцы,
Адкрыта мае сэрца
I сэрцы ўсёй грамадкі.

Куды ж ты так спяшаешся заўзята?
Шчаслівы чалавек!
I ўсё ж я здагадаўся,
Каго ты пакахаў,
кім так заняўся.
Эдмунд (сумна ўсміхаючыся)
Ну мне цікава ведаць, да якой жа мэты
Кіруеш здбгадкі?
Карл (пахапліва)
Мой сябра, кінь сакрэты,
Як толькі ты прыбыў з дарогі,
Магніт цябе павёў у гэтыя парогі,
Дык тут, відаць, прадмет.
Эдмунд
Ты моцна памыліўся,
Дарма няволіш розум, ты, брат, разгубіўся.
Я меў інтэрас тут, і скончым гэтым разам.

Але ж я тваё сэрца бачу абы-якім,
А вочкі, што даўней цвілі прынады знакам, Халодныя цяпер у момант расставания!
Ці ж, як адсюль паеду ў край чужы, далёкі
I буду, любая, там сумны, адзінокі, Магу ўсё ж пэўным быць твайго кахання? Паэтніцкая
Ты ж бачыў мае сэрца, знаеш, што ў ім скрыта, I ведаеш, што ў шчырасці яно спавіта, Чаму ж напышлівасць кабеты,
Калі ў ёй бачна схільнасць быць паэтам, Ты лічыш ганьбай. Сядзь за столік тутка, Цярплівым будзь, капрызаў пазбывайся хутка.