Finansal Krizler ve Etkileri

1929 ekonomik bunalımı bir "borsa çöküşü"nün yarattığı bir bunalım olarak tanımlanabilir

Ve bilinmelidir ki, ister 1929 boyutunda bir ekonomik kriz patlak versin, ister 1929'dan daha az şiddetli bir kriz ortaya çıksın, her durumda kapitalizm varlığını sürdürdüğü sürece, bu ve benzeri krizler (bunalım, buhran ve kriz sarmalı olarak) varlıklarını sürdürecektir

Artık hedge fonları, spekülatör yatırımcıları, fırsatçı açığa satışçıları suçlamak, açıkta bırakılan tatlıya üşüşen sinekleri suçlamaktan öteye anlam ifade etmiyor.

Çünkü öngörülemez olanı öngördüğünü düşünerek yönetebileceğini sanmak, tahmin edilemez olayların tahmin edilemezliğinin değiştirilemeyecek olması nedeniyle mümkün değildir.

Kişilerin olmuş şeyler hakkında duydukları pişmanlık sınırlı olsa da olmamış şeyler hakkındaki pişmanlıkları sınırsızdır.

Krugman'a göre, enflasyonist adım, parasını harcamak istemeyenleri, para değerini yitirir korkusundan dolayı harcamaya zorlayacaktır. Yani enflasyondan dolayı örneğin 100 doları, değerinin 80 dolara düşmesinden önce harcayacaksın ve böylece ekonomi canlanacak! Hani bizde çiklet satın alın ki, ekonomi canlasın diye profesör var ya! İkisinin arasında pek bir fark yok.

esaslı bir krizde kapitalizm kendi yarattığı işsizler ve açlar ordusundan dayağı yiyecektir. Aksi nasıl mümkün olabilir, Gerçekte Milliyetçilikten başka bir şey olmayan Yurtseverlik ile ulusalcıların küreselleşme karşısında ki dirençlerini anti-kapitalist ilan edip ulusalcıları arkamıza alacağız fikri işçi sınıfının değil orta sınıfların bilimi oluyor.

Ama balonların patlaması, herkesin kendi çıkarının peşinden gittiği bir sistemin kaderidir. Hani şu piyasanın "görünmez el"i var ya!

gelecekte üretileceği düşünülen artı-değer üretilmezse? O zaman hem tasarruf sahibi, hem de bankalar avucunu yalar. Peki kapitalizmde böyle bir tehlike var mıdır? Hem de nasıl! Kapitalist ekonomi hep inişlerle çıkışlarla yürür: Büyüme dönemlerini durgunluk, hatta daralma dönemleri izler. Bunu bankacılar da herkesten iyi bilir. Ama işler iyi giderken piyasadan çekilmek zordur, çünkü bu kârdan vazgeçmek demektir. Oysa kapitalist işletmeler olarak bankaların tek bir amacı vardır: daha fazla kâr elde etmek. Bu yüzden işler iyi giderken her kapitalist daha fazla kâr elde etmek için her tür finansal araca (hisse senetleri, krediler, "türev" araçlar vb.) saldırır. Çünkü işlerin ne zaman bozulacağı belli değildir.

İşten çıkarmaların sebebi olan giderleri kısma amacı, giderek alımların düştüğü, bir kriz yarattığı sistemde hemen her kapitalistin aklında canlanan ilk tedbirdir. Bu teorik olarak belki yapılması gerekendir. Ama işgücü aynı zamanda alım gücüdür de… kimileri işsizliğin kapitalistlerin doğrudan çıkarı olduğunu böylece işçiler üzerinde tahakküm sağlayabiliyorlar diyip işçileri ucuz ücrete razı ediyorlar diyorlar bir yandan doğrudur ama belli ölçüler de, işsizlik alım gücünü düşürür, düşük ücretler de alım gücünü düşürür. İşsizlik üretilen malların satılamaması oranında kapitalizm için her zaman sorun teşkil eder diye düşünüyorum