Bir təlxəyin düşüncələri

Yeri gəlmişkən, çaşanda, öz gerçək dünyama qayıdanda vəziyyət lap pis olur. Çox güman ki, rahiblər də xəyala dalanda bu hala düşürlər

«Mübarizə» sözü mənim təsəvvürümdə həmişə «cismani döyüş» olsa da, onun uğrunda mübarizə aparmağa hazır idim.

Güzgüdən aralandım. Orda gördüyüm adam çox xoşuma gəlmişdi. Ağlıma da gətirmirdim ki, orda gördüyüm adam elə mən özüməm. O artıq təlxək deyildi, ölü rolunu oynayan meyit idi.

Ən çox da bizim, az qala, saat ona, on birə qədər yatmağımıza əsəbiləşirdi. Yazıq hardan biləydi ki, bu, səhər yeməyinə, işıq puluna qənaət etməyin ən asan yoludur

Bəlkə də tale adlanan şey bununla sənətimi, düşdüyüm vəziyyəti mənə bir daha xatırladırdı. Mən təlxəyəm.

O, çox hazırcavab idi. Hamı da bilirdi ki, hazırcavabdır və buna görə də bütün vaxtı hazırcavablıq eləməli oldu. Yaman yorucu məşğuliyyət idi

Əgər səfərə çıxarkən özünlə beş çamadan aparırsansa, taksiyə minmək bədxərclik hesab oluna bilməz!

Hamımız bilirdik: o lənətə gəlmiş futbol oyunu bizi əməlli-başlı yormalı idi ki, qızlar haqqında düşünə bilməyək.

Sənət adamının ölümü, yaxşı keşişin də dua kitabçası həmişə yanında olmalıdır.

Mən onda ilk dəfə hiss elədim ki, kimsə çıxıb gedəndə, ya öləndə ondan qalan əşyalar çox qorxunc olur. Anam yeməyə cəhd etdi və sanki bununla demək istədi: həyat davam edir… ya da buna bənzər nəsə… Ancaq mən dəqiq bilirdim ki, elə deyil, davam eləyən həyat yox, ölümdür.