Шағалалар мен қаңғыбастар

күнәға белшесінен батып бара жатқан қара жердің бетіндегі N қаласының қақ ортасында қоқыс-қораптардың жанында мысықты қан қақсатып, жаңа туған соқырларын кәуап қылып пісіріп жеп отырған қос қаңғыбасты байқауға болар еді. Қара мысық аспанға қарап мияулап, жер бетіндегі тіршіліктен түңіліп, беймәлім жаққа безіп кетті.

* * *

Құдайдың құдіретінде шек жоқ. Шек келтіргендер топ-тобымен тозақта тұр.

Дүниенің де шегі жоқ. Шегі жоқты адам байғұс қайдан болжайды. Тіпті жүйрік көңілдің көк дөненінің өзі дүниенің шегіне жете алмай діңкелейді.

Алла-тағала шексіз, шетсіз әлемді жаратты. Әлемнің басы да жоқ, аяғы да жоқ. Сол шексіз әлем Алланың ашса алақанында, жұмса жұдырығында. Ол бәрін де көреді. Бәрін де біледі. Бар қылам десе бар қылады, жоқ қылам десе жоқ қылады.

Алла тағала қап-қараңғы түнде қап-қара құмырсқаны да көреді.