24 uur

Pascal

Pascal was al bijna 23 uur op de vlucht. Hij had al die tijd niet geslapen en nauwelijks wat gegeten, doodsbang dat de twee broers hem zouden vinden als hij langer dan tien minuten op één plek zou zijn. Dus bleef hij in beweging. Eerst in en rond Quartier Latin, veilig tussen de mensenmassa’s. Maar de winterse kou had zelfs de meest overmoedige toeristen naar binnen gejaagd en de straten van Parijs werden niet alleen donkerder maar ook steeds leger.

De klok op de kerktoren gaf 22.59 uur aan.

‘Kom op, Pascal!’ sprak hij zichzelf streng toe. ‘Nog een uur. Je kunt dit!’

Zo voelde het niet. Hij dacht altijd dat hij redelijk fit was voor een zeventienjarige, zeker vergeleken met zijn vrienden die altijd achter een scherm zaten. Maar sinds hij pizza’s bezorgde op een elektrische fiets was ook zijn conditie hard achteruitgehold.

Hij kon niet meer. Uitgeput zonk hij ineen achter een rij afvalbakken. De containers puilden uit en nog meer vuilnis was er lukraak neergegooid. Pascal negeerde de stank van rottend afval en ging zelfs zo ver dat hij zijn lichaam bedekte met de volste vuilniszakken die hij kon vinden.

Sinds hij de gps-tracker had gevonden en weggegooid, voelde hij zich iets veiliger, maar niet veel. Parijs had meer dan twee miljoen inwoners, maar toch leken de broers hem steeds opnieuw te vinden.

Tien minuten, vertelde hij zichzelf. Tien minuten en dan ging hij weer.

Hij bestudeerde zijn arm in het vale maanlicht. De oudste broer had er met zijn mes vier verticale strepen in gekerfd. De vijfde streep ging dwars door de vier heen. Hij voelde er niks meer van; de kou had zijn lichaam volledig in bezit genomen en alle pijn weggedrukt. Pascal sloot heel even zijn ogen. Hij huilde zachtjes en met zijn laatste restje kracht smeekte hij: ‘Alstublieft. Alstublieft God, laat me niet sterven. Alstublieft.’

Hij was niet eens gelovig.

Pascal werd wakker omdat iemand zachtjes kuchte. Hij keek op; de silhouetten van de twee broers waren zichtbaar tegen het licht van de lantaarnpaal.

‘Bonne nuit, Pascal,’ zei de eerste broer in gebroken Frans. ‘Zo blij dat we je gevonden hebben.’

‘Nee, nee!’ stamelde de jongen. Hij duwde de zakken van zich af en schoot overeind. Iets te snel, want het begon hem meteen te duizelen. De muur achter hem ving hem op. ‘Hoe laat is het?’ vroeg hij. ‘Hoeveel tijd heb ik nog?’