Mənim payım

Səadətin də bir qiyməti var. Onu ödəmək lazımdır

ailəli adamın həyatı özünün deyil

Dünyanın o biri ucuna getməyə hazır olduğum bir kişi ilə iki kəlmə danışdığım üçün məni öldürmək istəyirdilər. İndi isə haqqında heç bir şey bilmədiyim, qorxudan başqa heç nə hiss etmədiyim kişi ilə yatağa girməyə məcbur idim.

Əzizini torpağa tapşıran insan kimi, mən də Səidi qəlbimin ən dərin yerinə basdırdım və saatlarla onun üstündə ağladım.

Nə gözəl arzular idi! Bütün on beş-on altı yaşlı, romantik qızlar kimi onunla hər yerə getməyə hazır idim. Onun istədiyi hər şeyi eləməyə hazır idim.

həyat sözdən başqa bir şey deyildi. Ya ölüm arzusu, ya arzu ölümü.

Məsum olsaydım, heç aşiq olardım?

Bir nəfər deyir ki, kişi arvad alanda dayanır. Uşaq dünyaya gələndə diz çökür. İkinci uşaq doğulanda səcdəyə gedir.

– Ağrı çəkən qadın nə dua eləsə, Allah tez qəbul edər. Dua elə ki, Allah günahlarından keçsin.
Günahlarım? Nə günahım vardı ki? Təkcə bir günahım vardı. O da birini sevmək idi. Bu, həyatımın ən gözəl xatirəsi idi. İstəmirdim kimsə onu silə.

Anam həmişə deyirdi ki, hamının payını ayırıb kənara qoyurlar ki, o payı özü yeyə. Hərdən mənə elə gəlir ki, mənim payım olmayıb. Yeniyetmə vaxtı atama, qardaşlarıma görə öz payımdan keçməli oldum. Sonra ərimə görə. Mənə ya bir qəhrəmanın, ya bir vətən xaininin arvadı kimi baxırdılar. Sonra bir müxalifətçinin anası kimi tanıdılar. Sonra savaşçı anası oldum. Neçə dəfə məni gah yuxarı qaldırıb, gah yerə çırpdılar. Bunların heç biri mənim öz payım deyildi. Heç vaxt heç kim mənim məhz özümün kim olduğumu, nə istədiyimi soruşmadı.