Поэмалары

Ақында адамзаттан дос болмайды,

Жалғыз-ақ сырын сөйлер қаламына.

Хан Абылай немересі Кене хан

Аспанға өрлеп заулап жанған

қорғамақ боп қазағын

Қойлыбайдан.

Қойлыбай жын жүгендеп, пері мінген

Бұлғады найзаға іліп оңды-солды.

Қуанып қос қоңтайшы - Ұса, Серен,

Алдында жас ұлан мен Толқыншашты

Жас төгіп сұм өмірде зарлап-сарнап,

Құшақтап қобызымды көрге кірсем!..

Қиялы, жан-жүрегі - ойнаған от,

Ақынды аласұртар тыныштық бермей.

Жай адам қияға ондай қол сермей ме?!

Ақынға аз нәрсе

Көпке егер ісің, ойың үйлеспесе,

Күмән жоқ, кім болсаң да соғар «пері»

Ерлерді ұмытса да ел, сел ұмытпас,

Ерлерді ұмытса да ел, жел ұмытпас.

Ел үшін жаннан кешіп, жауды қуған

Ерлерді ұмытса да ел, шел ұмытпас.

Ел жауын зерттеп, өрт боп тынбай жортқан

Ерлерді ұмытса да ел, бел ұмытпас.

Ел үшін төккен ерлер қанын жұтқан

Ерлерді ұмытса да ел, жер ұмытпас.

Арқаның селі, желі, шелі, белі

Ерлерді ұмытпаса, ел де ұмытпас