За сьцяною рабілася нешта неверагоднае. Я сядзеў, здранцьвелы, зь цяжкай, як з пахмельля, галавой і ўяўляў сабе той пакой: перахрысьціўшыся і ўзяўшы за рукі-ногі Родзіну-маць, усе гэтыя людзі паварочваюць статую галавой да шпалерных цьвяточкаў, і на грудзях іхных, нібы пруткі ў пальцах экстрасэнса, няўрымсьліва торгаюцца вялікія крыжы. Яны размахваюцца доўга, сюды-туды, сюды-туды, яны цэляць у самае сэрца сьцяны, што нас разьдзяляе, яны зараджаюць Родзіну-маць мацункам Гагарына, Тупалева,
Калашнікава, Великой Русской Литературы і широкой реки Волги. Зараз яны ўдараць тупым канцом Родзіны, зараз яны ўдараць благім канцом…