Альгерд Бахарэвіч

«Што ўратуе нас?» — сказаў я патасна, сам разумеючы, наколькі лішнімі былі гэтыя словы.
«Толькі Джонатан Сўіфт, сьпелыя сланечнікі і здаровая русафобія, — адказала Босая мне ў тон, нібы зьдзекуючыся, і засьмяялася.

Ты так любіш гісторыю, — спыталася яна неяк, выслухаўшы ад мяне лекцыю на тэму нашай вялікай перамогі пад Воршай. — Але чаму? Патлумач».
«Таму што той, хто ня ведае сваёй гісторыі, ня мае будучыні», — адказаў я павучальна.
«А калі ў цябе яе проста няма? — не адчаплялася яна. — Калі ты ёсьць, а гісторыі — не было?»
«Так не бывае».
«Тады скажы мне — дзе гісторыя мухаў? Напрыклад, вось гэтай мухі? А ў яе ёсьць будучыня».
Я не знайшоўся, што адказаць ёй. Дый што можна было адказаць на такую лухту?

А суседзі ў нас былі ня тыя, каб іх можна было прыструніць такім лыпаньнем. Нават стрэл угару наўрад ці мог бы іх спыніць. Хіба што ва ўпор — дый тое ня факт… Гэта былі расейскія турысты — тыя самыя турысты, якія адным сваім выглядам наводзяць жах на гатэлі, авіякампаніі і простых мінакоў ва ўсіх гарадах
Эўропы і яе ваколіцах.