Альгерд Бахарэвіч

і мы пабеглі ў вежу, і цемра расступалася перад намі, як варта з жаночых твараў, як дарога з гарачых камянёў. Босая. Босая, сама сабе бес, босая дзеўка без цара ў галаве, вольная віціна, што карае таго, хто ёй трапіцца, бо той заўжды і ёсьць вінаваты.
Сустракаць цябе ў прыцемках, у калідорах вузкіх вуліц, на пешаходных пераходах, у пераходных пэрыядах ад канца сьвету да канца сьвету. Трымаць цябе за рукі ў сьцюдзёных аўтобусах пасярод безнадзейнасьці і галасоў ні пра што. У хрушчоўках, падобных да хмарачосаў, у гарадах, падобных да вакзалаў, між закладзеных старонак кніг, у старых апранахах, якія абвязваюць матузкамі мой лоб і сьціскаюць мяне да памераў слова.
Выклікаць цябе зь нябыту, наклікаць на сябе бяду.

руцэ ён трымаў пакамечаны зборнік сканвордаў, якім раз-пораз адганяў сумневы і дробных інсэктаў,

У вёсцы не прынята замыкацца, але чалавек зь Міхалінаў павесіў на дзьверы замок. Яму можна, ён дачнік.

выйшаў на жоўтую, поўную надзей тваіх дарогу.

то ўратуе нас?» — сказаў я патасна, сам разумеючы, наколькі лішнімі былі гэтыя словы.
«Толькі Джонатан Сўіфт, сьпелыя сланечнікі і здаровая русафобія, — адказала Босая

Маладосьць існуе, каб рабіць памылкі.

Лічыцца, што пісаць — значыць мець дар праўды.

Мы засталіся — і зайздросьцім тым, хто зьехаў. А яны — нам. Усё як раней.

Салдатам вялікай прапагандысцкай бітвы. Вэтэранам, ахвярай, маленькім жаўнерыкам «халоднай» вайны. Вайна — добрая інфармацыйная нагода, вайна — самы прадаваны трэнд, вайна робіць любую літаратуру бачнай.

Калі дзяцінства амаль для кожнага чалавека (якім бы яно ні было) — гэта страчаны рай, дык маладосьць — выгнаньне з раю.