Goran Živaljević

A u isto to vreme lopovi, prevaranti, nepismeni sa kupljenim diplomama, hohštapleri i secikese, od zla oca i još gore majke, postaju pozitivni primeri u društvu, bez ijednog pozitivnog pasusa u onoj životnoj proveri, koju im niko pošteno nikada nije ni napisao

Kao što reče Ilija Čvorović, „sve je suprotno od onoga što izgleda da jeste

Prevedeno na srpski, milion Britancu, milion posredniku – i ubrzo za taj novac dobijete za najboljeg druga medijskog maga koji je simbol petooktobarske revolucije, plus gratis jednog lidera opozicije da vam svira klavir u studiju kad god poželite

Toplo preporučujem gledanje nekog partizanskog filma veče pred takav sastanak, slušanje Marša na Drinu ili neke stare kosovske pesme dok lagano vozite prema restoranu gde ćete se sresti. Nisu oni ništa posebno, osim što imaju više para, generacijski sticanu kolonijalnu drskost i crvene čarape. Znam da je to u opusu srpske samodopadljivosti, ali ipak pođite od toga da smo mi, generalno, lepši ljudi, mnogo kreativniji, hrabriji, lucidniji, da imamo vreliju krv… da se ne bavite

Pognutu glavu sablja ne seče).

Ponosan sam što pripadam narodu koji nema takvu izreku

Mislim da će svi oni koji sanjaju neku drugačiju zemlju, bogatu, perspektivnu, slobodnu i istinski nezavisnu, morati pre ili kasnije da prvo razbiju te, spolja nametnute istine, da protresu taj temelj, pa da onda, posle zdravog pogleda u sebe, potraže nove dijagnoze i neopterećeni krenu napred

Njihov strateški san je da postanu oficijelni tumač srpskog faktora pred ostatkom sveta i da dobiju sve, od para do borbenih aviona, kako bi bili brutalni graničari prema „Bizantu“, na svojim i evropskim „povijesnim“ granicama

Ne poznajem istoriju tako dobro, ali me ne bi začudilo da su one hrvatske delije iz „369. pojačane pješačke pukovnije“ (Verstrakten Kroatisches Infanterie Regimente), jurišali na Staljingrad 1942. duboko verujući da na taj način slabe srbijansku poziciju, kao što i danas šalju vojnike u baltičke države kako bi zauzvrat dobili što veći štap na Balkanu, gde se, u stvari, nalazi planetarni epicentar zla – srbo-četnički komunisti

Srbi iz Skoplja su najčešće deca i unuci vojnih lica koja su one teške 1991. odabrala lakši i verovatno pametniji put da ostanu u državi svojih supruga Makedonki, gde su sačuvali stanove i nastavili neki svoj, za te prilike pristojan život. Prvo su, kao Titovi oficiri, bili Jugosloveni, da bi s vremenom, ako ne oni, onda njihova gradska deca svakako skliznuli u makedonstvo, jer je jugoslovenstvo u međuvremenu nestalo, a srpstvo je delovalo previše nacionalistički, tokom 90-ih čak i subverzivno.

Valjda tebi ne moram da objašnjavam da je praksa da 20% uvek ostaje čoveku iz SPO-a koji je zadužen za taj projekat“ (SPO je tradicionalno i u nekoliko srpskih vlada, kao manji koalicioni partner, dobijao sektor dijaspore)