Андрусь Горват

Прыехаў да бацькоў, паглядзеў тэлевізар. Пасля расійскага тэлебачання хочацца каго-небудзь застрэліць, а потым памыцца і нажэрціся канопляў.

А вы ведаеце пра традыцыю падпальваць цыгарэту і класці на магілу памерламу курцу? Мой дзядзька зараз так «курыць». Учора да яго прыязджалі мае дваюрадныя сёстры, прывезлі пакурыць.

На Палессі маленькіх кусачых мошак называюць маскалямі.

Мой першынец — Гарох Андрэевіч. Ён такі малы, а я ўсміхаюся. Корпаешся ў зямлі, націраеш рукі-ногі, спальваеш спіну, а тут бац –
і зялёны карапуз. Сядзіш ля яго і думаеш, што, можа, не зменіш сусвет, не злётаеш у космас, але вырасціў жывую зялёную казяўку.

пабачылі сем маленькіх чорненькіх гадзючак. Цётка кажа, што, каб забіць гада, яго трэба праткнуць наскрозь галінкай. Калі не праткнуць, іншыя гады выцягнуць яго з іншасвету. Яна ў гэта верыць. Я ў гэта веру.

Дыялог у краме.
— Е ці не е?
— Е.
–Дай.
— На.
Калі ўвядуць падатак на літары, мы выжывем. Мы нават зэканоміць можам у ліхія часіны:
— Е?
— Е!

Дырэктар школы рыхтуе мяне па тэлефоне да гутаркі з начальнікам аддзела адукацыі. Я мушу асабіста запэўніць столаначальніка ў сваім жаданні быць настаўнікам.
— У вас спросяць, чаму з Мінска пераехалі ў Прудок. Што вы скажаце?
— Прыехаў жыць на сваю радзіму, адрамантаваць хату дзеда, якая разбуралася.
— Папраўдзе, гэта несур’ёзная прычына. Што б вам такое сказаць?.. Эм… Ну, скажыце, што ў Мінску былі праблемы з жыллём.

Па звестках з Рэчыцкага Палесся, Любаншчыны, Магілёўшчыны, слова «анігадкі» відавочна паходзіць ад выразу «не думаў, не гадаў», але з большай экспрэсіўнай афарбоўкай. Гэта такое «сюрпрайз!» («Вось буракі параслі, два ўкінеш і кош поўны, анігадкі!»).

Прудкаўскі кнігазбор сёння ўзбагаціўся кавалкам Кракава. Паштарка прывезла на лісапедзе апавяданні Ежы Пільха.

Маці дагэтуль штогод квасіць дзічкі па тым рэцэпце — з жытнёвай саломай, соллю і лістом смародзіны.