Исраил Сапарбай

Көздерiңе бiр мұңды құйып алып

Маған қарай бересiң жиi нағып?

Сенесiң бе,

Соңымнан ересiң бе,

Кетер болсам көз көрмес қиырға алып?

Қалқам, маған, өтiнем, қиылмағын,

Қиылмағын, онсыз да қиын халiм.

Сен жүрсің жұмбағыңды қиындатып,

Мен жүрмін мимырт халде миым қатып.

«Бұл қалай?» – деп сұрауға мұршасы жоқ

Күн мен ай өтіп жатыр құйындатып.

кешегі Біржан, Ақан, Жаяу Мұсалар да өздері шығарып, өздері айтқан. Бірақ олар, сол Гамлет айтқандай, ақыл құдіреті Тәңірге тән — табиғаттың артып туған айрықша адамдары ғой! Тәңірдің әмірімен адамның құрсағынан шыққан дүние Уақыттың құрсауына бағынушы ма еді?! Ал мыналар... өзіміздің қарасирақ “ақүрпектерді” айтам, әуен-саздан ада-күде, өлең сөзден өрмекші ғұрлы өнер тоқи алмаған, өңешіне жел толған өлермендер ғой, бар болғаны. Осыған қарап өлермендер өміршең ғана емес, тамыршаң да екен-ау деген ойға келесің.