Yavuz Bahadıroğlu

Felek her türlü esbab-ı cefasın toplasın gelsin, Dönersem kahpeyim millet yolunda bir azimetten

Milâdî 1876 baharındayız...
Bitlis vilâyetinin Hizan kazasına bağlı Nurs köyü

Dindarlığı sebebiyle “Sofî Mirza” diye anılan Said’in babası, ziyaret esnasında çift sürmede idi. Şeyh efendi, evin önüne serilen hasıra çöküp dönmesini bekliyordu. Birazdan iki inek ve öküzleriyle birlikte ev sahibi göründü. Fakat o ne! Hayvanların ağzı bağlıydı. Merak içinde bunun sebebini öğrenmek isteyince, Sofî Mirza Efendiden şu cevabı aldı:
“Tarlamız uzakçadır. Yolda komşuların tarlalarından geçmem gerekiyor. Ağızlarını bağlamasam, komşuların tarlasındaki otlardan yemeleri ihtimali var. Ekmeğime haram karıştırmamak için böyle yapıyorum

Ben Said’e hamile kalınca, abdestsiz yere basmadım. Said dünyaya gelince de, bir gün olsun abdestsiz emzirmedim

Abdurrahman Taği, Nurslu talebelere aşırı bir ihtimam gösterir, diğer talebelerine, Nurslu talebelerinden birinin İslâm dinini ihya edeceğini söylermiş.
“Bu Nurslu talebelere iyi bakın; bunlardan biri, din-i mübin-i İslâm’ı ihya edecek... Fakat hangisidir, ben şimdi bilemiyorum.”[9] dermiş.

Kendi ifadesiyle, karıncalarda sosyal hayata malikiyet, çalışkanlık ve görev aşkı vardı. Bunu fark etmiş, karıncaların cumhuriyetçiliğine bir mükâfat olarak çorbanın taneleriyle onları beslemişti. 1935 yılında Eskişehir Ağır Ceza Mahkemesinde “cumhuriyet düşmanlığı” ithamıyla yargılanırken, cumhuriyet hakkındaki düşüncesi sorulacak, “Eskişehir mahkeme reisinden başka, daha sizler dünyaya gelmeden benim dindar bir cumhuriyetçi olduğumu elinizdeki tarihçe-i hayatım ispat eder.”