Спандияр Көбеев

«Есік көргенді алма, бесік кергенді ал»

— Апа, осы адам өз баласын кемшілік, қоршылыққа қалай қияды екен?

— Рас, қалқам, қазақтың қызды «жат жұрттыққа жаратылған бала» дейтіні бар ғой. Кім болса, соған, тек мал берсе бере салады, сондықтан ғой қыз байғұстың: «Бар ма екен ата-анадан бауыры қатты, баласын әлпештеген малға сатты...» деп өлең айтып жылайтыны.

әңгіме етісіп, ауыздарының суы құрысып

«Қатын өлді — қамшының сабы сынды», «Байдың қатыны өлсе төсегі жаңғырар, жарлының қатыны өлсе, басы қаңғырар»

— Берген уәдем—уәде, көңілім—көңіл, мен өлсем де, осы жиенмен бірге өлемін...

Ғайшажан, жылама, шырағым! Мұндай іс әркімде де болатын, бір қате болған шығар, ештеме етпес, қой, шырағым! — деп жұбатқан болып еді,— бұған да болмады.

Қатын өлді — қамшының сабы сынды»

«Байдың қатыны өлсе төсегі жаңғырар, жарлының қатыны өлсе, басы қаңғырар»

«Есік көргенді алма, бесік кергенді ал»

Тобылға шеп шапқанда бес күн кемі бар еді, соны өтеп, содан соң