Спандияр Көбеев

Ғайшажан, жылама, шырағым! Мұндай іс әркімде де болатын, бір қате болған шығар, ештеме етпес, қой, шырағым! — деп жұбатқан болып еді,— бұған да болмады.

Есіл бойын қыстайтын Атығай деген елде Тұрлықұл деген байдың, қырық жыл отасқан Қанша деген бәйбішесі елу бес жасында қайтыс болған.

Тұрлықұл ұзын бойлы, мес қарын, түксиген қалың қабақты, көп сөйлемейтін, жалпақ мұрын, қарсы келген адам қаймыққандай, елге зәбірлі, көршілеріне мазаң, қатты мінезді адам еді

Қатын өлді — қамшының сабы сынды»

Аманжол Атекем ауылына, шілделікке кеткен

— Үлкен торы.

Үлкен торы деген қылауына қыл жуытпайтын, байдың бір қадірлі аты еді. Бай біраз ойланғандай болып:

Байсақал, Әлібек, Қараш Тұрлықұлдікінде

Аманжол мен Қасен қонақтардың киімдерін шешіп, қағып іліп жатыр.

елдің Байғазы, Құрымбай деген байлары

«Есік көргенді алма, бесік кергенді ал» деген мақал бар еді.