Musa Yaqub

Böyük tənəsində qalıb danlanan,

Uşaq ürəyimi ovut bir ara.

Qışda mismarlanıb yapışqanlanan

Pəncərə könlümü gəl aç bahara

Düyünlü, sərhədli, hörgülü könlüm…

Daha ümid yalan, təsəlli yalan,

Səbri-qərarım da yalandır daha.

Gecə həsrətində bürüşüb qalan

Gülsabah könlümü gəl aç sabaha

Bu dünyanın

İlk görüşü hayıfdır.

Ömrümün ən bəxtəvər,

Ən xoşbəxt çağında da,

Uydurulmuş cənnətin

Gülüstan bağında da

Sənsiz yaşamaq olmur.

İşıqları saçılan,

Çiçəkləri açılan

Baharın çəmən-çəmən

Gül nəfəsində belə,

Ən yaxşı adamların

Təsəllisində belə

Sənsiz yaşamaq olmur.

Sənsiz yaşamaq olmur…

Mənim həsrət yanğıma

O iki damcı yağış

Yağmasaydı yaxşıydı.

Ürəyin ən qatı qaranlığında

Gizli xəyanəti necə görəydim?

Özgə məhəbbəti necə görəydim.

Sinəmdə köz üstə külüm darıxdı…

Küskün anlarımdan küsdüm bəlkə də.