Ambo|Anthos

Maar ik denk daar toch anders over.

Het was net of ze

totale verloedering. ‘Gaat het nog wel goed met je? Je bent toch niet ziek of zo?’ Je bent hoe dan ook niet vrij. Je scheert je, maar je bent niet vrij. Ook je sc

oor je te scheren sta je in feite al met 1-0 achter.

Ik zal ook nooit beweren dat vrouwen ‘over het algemeen’ slimmer zijn dan mannen. Of gevoeliger, of intuïtiever

oe groter de oorbellen, hoe belangrijker, hoe feestelijker de avond. Claire heeft oorbellen voor elke gelegenheid.

‘Misschien is dat het,’ zei ze. ‘Ik vind alleen dat we er allebei voor op moeten passen dat hij ons op een bepaald moment helemaal niets meer vertelt. Dat we daaraan gewend raken, bedoel ik.’

nog maar bergafwaarts kon gaan.
Ik had geen zin om in het restaurant te gaan eten. Ik heb nóóit zin. Een vaste afspraak in de nabije toekomst is het voorportaal van de hel, de eigenlijke avond is de hel zelf.

Er was niets gevonden, behalve de kleren van het meisje, die verderop in het bos, ongeveer veertig passen van het lichaam, waren aangetroffen. Waarom lagen haar kleren – blouse, rok, muts, jas en handschoenen – op een keurig stapeltje, zo ver van haar lichaam? De kleren vertoonden geen bloedsporen en ze waren niet kapotgesneden of -geknipt. Larisa Petrova was door iemand anders uitgekleed of ze had het zelf gedaan. Misschien had ze geprobeerd weg te rennen in de richting van de bosrand, maar was ze gegrepen vlak voordat ze op open terrein kwam. Als dat waar was, was ze zonder kleren aan gevlucht. De moordenaar moest haar hebben overgehaald met hem mee te gaan, misschien door haar geld aan te bieden in ruil voor seks. Toen ze eenmaal relatief diep in het bos waren aangekomen en ze haar kleren had uitgetrokken, had hij haar aangevallen. Leo vond het echter moeilijk om deze misdaad logisch te bezien. De bizarre details – de aarde in haar mond, de weggesneden maag, het touw – kwamen hem vreemd voor, terwijl hij er tegelijkertijd door gebiologeerd was.

Haar mes kletterde op de harde vloer