Мұхтар Әуезов

Қазақ әдебиеті, барлық жұрттың әдебиеті сияқты, екіге бөлінеді: біріншісі – ауызша әдебиет, ел ақындығы. Екіншісі – жазба әдебиеті. Ел ақындығы не ауызша әдебиет:

Құлынымның бұғанасы қатқанша, рақым ет. Сорлы қылып қақсатпа, зарлатпа, көрде мені күңірентпе!»

Әйтеуір енді алдында бұлдырлап, елестеп жүгіргендей болып, елбеңдеген бір нәрсе жолын бастап келе жатқан сияқты.

Бүгін Дөңжайлауда отарда жатқан Шалқар, Бүрген болыстарының жылқысын алуға ыңғайланып келе жатқан Бақтығұлдың жайы осы еді.

Үлкені момын Құрал

жаста. Қалғанының біреуі — бес жасар Жұматай, үшіншісі екі жастағы емшектен әлі шықпаған қара қыз Бәтимә еді.

Үлкені момын Құрал — он жаста. Қалғанының біреуі — бес жасар Жұматай, үшіншісі екі жастағы емшектен әлі шықпаған қара қыз Бәтимә еді.

Көп сөйлемейтін, үндемей жүріп қана үй ішіне қуаныш қызықты бір-ақ әкелетін тұйық мінезі бар еді.

Әдебі жоқ, мінез жоқ, Қодардан без.

Кәпірдің денесінің бәрі де артық,

Жалпағы жауырынының үш жарым кез.

Қодардың өзі дардай, сөзі дарбай,

Жүреді жанның бәрін көңіліне алмай.

Қыпша бел, алма мойын, сұлу Баян

Сипатып жаннан асқан ол бір серім!

Тал бойының міні жоқ, қолаң шашты,

Шашының ұзындығы тізін басты,

Гүл төгілген аузынан меруерт тісті,

Ондай жан дүниеде жаралмасты.

Аппақ керік маңдайлы, қылығы наз,

Малың түгіл басынды берсең дағы аз.

Сыртынан күлімсіреп сөйлессе де,

Көңілі қос болмайды, баймен араз.

Жұрт айтатын темірлі күймесі бар,

Қозы Көрпеш дегенде денесі тар.

Анда-санда болмаса сөйлеспейді,

Жалғыз жатып Қозы үшін қылады зар.