Paulo Koelho

Mən ona görə ağlayırdım, – Veronika dedi. – Mən o həbləri qəbul edəndə nifrət etdiyim insanı öl­dür­mək istəyirdim. Bilmirdim ki, içimdə digər Veronika­lar mövcuddur, o Veronikalar ki, mən onları sevə bi­lərdim.

Onun üçün hər şey ilham mənbəyidir.

– Dəli olan sizsiniz, çöldə axı günəş yoxdur.

Zedka dedi. – Qəribədir ki, sərin, boz və buludlu günlərdə mən heç vaxt depressiyaya düşmürdüm. Sanki təbiət mə­nim­lə harmoniya təşkil edir, daxili aləmimi əks etdirirdi. Digər tərəfdən də hava günəşli olanda, uşaqlar oy­namaq üçün küçələrə çıxanda və hamı günəşin belə gözəl parlamasına sevinəndə, mən özümü son də­rə­cə­də pis hiss edirdim. Elə bil ki, bu şənlikdə iştirak edə bilməməyim mənə qarşı ədalətsizlik idi.

la rastlaşmışdı.

Özündən razı halda aşxanadan çıxdı. Xatırladı ki, büllur tacirinə mal gətirən adamlardan biri səhradan keçən karvan yolu ilə gəlib-gedirmiş.

Doğrudanmı, bu halımı heç kim hiss etmir?
Yəqin ki, yox. Heç kimin ağlına gəlməz ki, mənim, mənim kimi adamın köməyə ehtiyacı ola bilər.