Тахауи Ахтанов

«Адамның реніші тамшыдай жиналып, шарасынан асып төгілетін кез болады. Сол сияқты кісінің бір кездегі біреуге деген ықыласы жіңішкеріп барын, үзіліп кетеді.

Бір-біріміздің ішімізді ашатын кілтті таппай, сырт сыйластықпен жүріп өмірімізді өткізіп алыппыз-ау»,

шешкен жоқ қой.

Қиядағы балапанына құзғын шүйілгенде етекте қанаты майрылып жатқан ана құстай. Талпынса да жете

алмайды. Бір қазыққа байланып шырылдап соны айнала береді.

Адам деген өз бойында қанша күш барын білмейді екен ғой. Таусылдым дейтінің әшиін-ақ нәрсе екен. Адам күші көзі бітелген бұлақ сияқты, аршысаң шыға береді.

еш нәрсе жоқ па, қалай? Әй, қайдам

Машина колхоз село көшесімен келе жатыр. Мұнда әл

Көкірегіңде нұр болса — дүние толған жыр болмақ.

Мұрат өз өмірін ойымен қорытты. Мынау өмірде аз да болса оның да үлесі бар. Бойындағы барын соған берді. Енді сол өмірді жатқа бермеуге кетіп барады.