Джансугуров Ильяс

Бұрқырат кер бұланды кең далаңа,

Бастырмай шөпке-шарға тоқтап құры.

Далаңның той болғанда қиял құсы,

Жүйріктей бабындағы жүгір, міні;

Орай шап алдын, артын жиын жұрттың,

Жыр қыла бүгінгіні

Бай бопты Бағлан

Қалмай ма жарымжан боп, жерге қарап

Құлагер, қуанышпен қосып едім,
Алдыңнан үмітпенен тосып едім,
Жиылып Арғын, Найман қарағанда,
Тіл мен көз тиер ме деп, шошып едім…
Құлагер, қуанышпен қосып тұрдым,
Қоссам да хауіптеніп шошып тұрдым;
Қылмаған көзден таса, Құлагер-ай!
Қайтермін, бір қарақты тосып ұрдың…
Құлагер, құлынынан досым еді,
Баспанам - тауға біткен қосым еді.
Қаңдай cop Ерейменге айдап келген!?
Қазаңның жеткен жері осы ма еді!?

Жылатқан жолаушыны жүрген жалғыз,
Біз қазақ бұл қорлыққа шыдамаймыз»

, Керей! Азған Арғын, Уақ, Найман!
Сендерде ненің буы қоқырайған?
Өлді деп Қарауылдың бір жылқысы,
Ұрыны қанды мойын таптың қайдан?

Аттары келіп болып астағы елдің,

Қазақта Құлагерді көп айтады,
«Серінің серігі еді» деп айтады.
«Ат сыры иесіне мәлім» деп жұрт,

Өлімді жан қорлықган жақсы көрген
He дейміз Лермонтов пен Пушкиндерге?

Су ішіп, тауда шие теріп жүрген.
Қайыңдай мінсіз, таудай таза жігіт,