Төлен Әбдіков

Әкеңнің асында шаппағанда, атаңның басында шабасың ба» дейді ғой қазақ...

Өміріңде не ата-анаға, не дос-жаранға көңілдегі жақсылығыңды жасай алмай, бүкіл уақытыңды өткізіп алу қандай өкінішті.

Өмірдің мағынасын ылғи алыстан іздейміз. Әлдебір ұлы оқиғаны, ұлы әрекетті алыстан бастағымыз келеді. Дәл жанымыздағы негізгі мақсатқа уақытымыз жоқ. Оған алдағы жаз, алдағы күз немесе алдағы жыл бар.

Өмірдің мағынасын ылғи алыстан іздейміз. Әлдебір ұлы оқиғаны, ұлы әрекетті алыстан бастағымыз келеді. Дәл жанымыздағы негізгі мақсатқа уақытымыз жоқ. Оған алдағы жаз, алдағы күз немесе алдағы жыл бар.

«Алдағы жазда», «алдағы күзде», «алдағы жылмен», мінеки, енді өмірдің санаулы сәтінің үстінде отырмыз.

Біздің тұқымға тіл-көз тиді.

Жылымды өздерің ақылдасыңдар,- деді әкем тап басқа біреудің жылын өткізгелі отырғандай еш уайымсыз салмақты үнмен.

Тегінде адам жиған қор бітсе де, жарықтық табиғаттың қоры бітпесін де.

Тек қолымды қысып, жалғыз саусағын шошайтты. «Жалғыз қалдың» дегені болу керек.

әкемнің аурудан қанша азап шексе де сабырын жоғалтпаған байсалды жүзіне қарадым.

Алла-тағаланың құдіретінде шек бар ма, баяғыда Айтыбай жалғыз қойын сойып, дәмін дайындап қойып шақырғанда ауыз тиіп кетуге ерінген Естөре енді Айтыбайдың табалдырығынан аттай алмай мүсәпір болып тұр.