Lev Tolstoy

Başqasının bir günahını örtsən, Allah sənin iki günahını bağışlayar...

insan ata-an­asız yaşaya bilər, amma Allahsız yox...

sənə istədiyin qədər torpaq verim, gör nələr olacaq. Səni elə torpaqla yoldan çıxardacağam”.

Mənsə sizə deyirəm, o kəs ki qadına tamah salır, ona ehtirasla baxır, o adam artıq öz qəlbnndə zinakarlıq etmiş olur.

Əgər sağ gözün əsni şirnikdirib yoldan azdırsa barmağını sal, çıxar tulla o gözünü, çunki əzalarından birinin məhv olması butöv cisminin cəhənnəm oduna atılmasından yaxşıdır.

Və əgər sağ əlin səni şirnikdirirsə, kəs tulla onu, çunki əzalarından birinin məhv olması bütöv cisminin əchənnəm oduna atılmasından yaxşıdır

«İnsan nə qədər dağıdıcı, nə qədər qəddar bir məxluqdur, o öz həyatını təmin etmək üçün nə qədər canlı varlıqları, bitkiləri məhv etmişdir»,

– Demimin başını... Zəhrimar hara yoxa çıxdı?!

Ona görə qoyulurdu ki, dağlılar, əvvəllərdə olduğu kimi, xəlvətcə topları irəli çəkərək qalanı atəşə tuta bilməsinlər.

Bütün xoşbəxt ailələr bir-birinə bənzəyirlər, bədbəxt ailələrinsə hər biri özünə görə ayrı cür bədbəxtdir.

Mələk bir andaca çılpaq qaldı və vücudu büsbütün nura, işığa qərq oldu. Elə işıqlandı ki, ona birbaşa baxmaq mümkün deyildi. Səsi elə yüksəldi və heybətli oldu ki, sanki gövdəsindən deyil, göy üzündən gəlirdi. Belə söylədi mələk:
– Öyrəndim ki, insan öz qayğılarını həll etməkdən ötrü yox, içində sevgi olduğu üçün yaşayır...
Ana övladlarının nəyə ehtiyacı olduğunu bilməkdən məhrum idi. Varlı adam da bilmirdi nəyə ehtiyacı olduğunu. Heç kimə axşam düşəndə çəkməyə, yoxsa ölü başmağına ehtiyacı olacağını bilmək bacarığı verilməmişdir.
İnsan olduğum zaman yaşaya bilməyimə səbəb öz cəhdim deyildi, yoldan keçən bir adamın və arvadının sevgisi, halıma yanmaları və yardımı idi.
O kimsəsiz qızlar onları düşünən insanlar vardı deyə yox, yad bir qadının qəlbindəki sevgi, mərhəmət və şəfqət səbəbindən həyatda qaldılar. İnsan özünü qoruduğu üçün deyil, içində sevgi olduğuna görə yaşaya bilir.
Əvvəllər sırf yaşasınlar deyə Allahın insanlara bir can verdiyini zənn edirdim. İndi isə başqa səbəbləri də öyrəndim.
Anladım ki, insanlara həyat sadəcə yaşamaq üçün bəxş edilmir. Onlar bir-birinin nəyə ehtiyacı olduğu bilgisindən uzaq yaşayırlar. Bir yerdə yaşaya bilsinlər deyə özləri və digərləri üçün lazım olanları onlara Yaradan göstərir.
İnsanın yalnız öz həyatı üçün qayğılandığını, bunun naminə yaşadığını zənn edirdim. Halbuki onu yaşadan tək şey sevgiymiş... Qəlbində Allah sevgisi olan insan, əslində, Onu sakin edirmiş qəlbində. Çünki əslində, Yaradan elə sevginin özü imiş...
Mələk Allaha şükür edərkən səsindən daxma titrəməyə başladı. Daxmanın damı ortadan iki yerə bölündü, yerdən göyə doğru alovdan bir sütun yüksəldi. Semyon, arvadı və uşaqları yerə yıxıldı. Mələyin kürəyindən qanadlar açıldı və o, göyə yüksəldi. Semyon gözlərini açanda gördü ki, daxma əvvəlki vəziyyətindədir və içəridə ailəsindən başqa heç kim yoxdur...

– Öyrəndim ki, insan öz qayğılarını həll etməkdən ötrü yox, içində sevgi olduğu üçün yaşayır...
Ana övladlarının nəyə ehtiyacı olduğunu bilməkdən məhrum idi. Varlı adam da bilmirdi nəyə ehtiyacı olduğunu. Heç kimə axşam düşəndə çəkməyə, yoxsa ölü başmağına ehtiyacı olacağını bilmək bacarığı verilməmişdir.