Deyl Karneqi

O da həqiqətdir ki, ticarətlə məşğul olan adamların hamısı şeylərə alıcının baxış bucağı altında baxmağı bacarmayaraq, bir qayda olaraq, uduzur. Məsə­lən, mən Forest-Hilldə, nəhəng Nyu-Yorkun mərkəzindəki şəxsi evlərin kiçik bir oazisində yaşayıram. Bir dəfə tələsik metro stansiyasına gedəndə tanış, Lonq-Aylend rayonunda uzun illər daşınmaz əmlakın alış və satışı ilə məşğul olan maklerlə rastlaşdım.

mən ötəri olaraq

a bildiyim və ya “Forest-Hill Qardens Assosieyşens”ə zəng etməklə öyrənə biləcəyim şeyi məsləhət gördü. Növbəti gün mən ondan məktub aldım. O, mənə almaq is­tədiyim informasiyanı verdimi?

O, bunu telefonla altıca saniyə ərzində de­yə bilərdi. Lakin o, bunu etmədi, əvəzində isə yenə xatırlatdı ki, mən bunu sığorta şirkətinə zəng etməklə öyrənə bilərəm; ardınca da mənə öz əm­la­kımın sığortasını ona həvalə etməyi təklif elədi.

O, mənə kömək eləməkdə maraqlı deyildi, onu yalnız öz işləri maraq­landırırdı.

Mən gərək ona yeniyetmələr üçün olan bir-iki gözəl balaca kitab ve­rəydim: “Ən yaxşı hədiyyə” və “uğuru bölüşmək”.

Əgər o, bu kitabları oxumuş, onlarda qələmə alınan baxışları özü üçün aydınlaşdırmış olsaydı, bu, ona mənim əmlakımın sığortasına sifariş­dən min qat artıq fayda gətirmiş olardı.

kisəmin vəziyyəti idi.

Onu qayğılandıran əsas məsələ mənə necə kömək etmək deyil, məndən nə qədər ala biləcəyi idi. Nəticədə o, heç nə almadı. Mən klinikadan ona qarşı nifrət hissiylə çıxdım.

Dünyada nə qədər tamahkar və təmənnalı insan var! Və başqalarına fay­dalı olmağa can atan nadir adam çox böyük üstünlüyə malikdir. Onun konkurenti azdır.