– Ата, рұхсат етсеңіз, сұлтанның көзіне елестеген нышанды мен жорып көрсем қайтеді, – деді Пәтшайым.
– Иә, айта ғой, балам.
Келіншектің аппақ жүзіне лып етіп қан жүгірді. Жүрексіне шыққан бір әдемі әуезбен әнгімесін бастады.
– Сұлтан, бұл жолға аң қарай шығыпсыз. Сұлтан аңшының есіл-дерті – ойдан қырға жүгірген төрт аяқты тағы ғана емес шығар. Қол астындағы халықтың қамы мен замананың аңғары сейіл құрып келе жатса да, есінен шыға қояды дейсіз бе?