Tezer Özlü

Her söylenen söz, bir biçimde insanın kendi kendini onaylaması. Karşısındakine birşey anlatmak istese de, gene kendi gerçeğini, bilmişliğini ya da doğru algılayışını kanıtlamak için söylenen sözler.

Oysa ben henüz taşra bahçelerinin erik ağaçları altındaki durgunluktayım.

Yaşam, şimdi ancak kavranılması ve anlaşılması gereken; oysa yaşanması, gerçeğine inilmesi ilerideki yıllara atılan bir yabancı öğe gibi önümüze getirilmiş. Coğrafya derslerine getirilen yerküre gibi.

Öfke içinde büyüyoruz. Oturduğumuz semte, sokağa, odalara, eşyalara, kış aylarında güçlükle ısıttığımız, eskimiş, ortası çukur pamuk yataklara öfke duyarak büyüyoruz.

Erkeği öğrenmek için, çok erkek tanımak gerektiğini de bilmiyorum. Mutluluğun, insanın kendi kendisiyle hoşnut olmasıyla başlayacağını da bilmiyorum.

Sensiz yaşayamam.

— Yaşarsın. Herkes herkessiz yaşayabilir.

Uyuyamıyorum. Kafamın içinde durdurulmaz bir düşünce akımı var.

Beş yıl süreyle yaşadığım acıları, iki saatlik bir filmde görüyorum

Neden dost olmadan, erkek-kadın, karı-koca olmaya çabalıyoruz?

Bizim insanlarımızın insan sevmesi, insan okşaması çocukluktan engelleniyor. Saptırılıyor. Çarpılıyor.